زآن می که داد ساقی مجلس بدست ما

بالا گرفت کار دل می پرست ما

از پا در آمدیم به راه وفا دریغ

یاران بی وفا نگرفتند دست ما

سرگشته چون کبوتر گم کرده آشیان

الا به بام دوست نباشد نشست ما

در گیرودار چرخ کمانی به سنگ خورد

هر تیر آرزو که رها شد ز شست ما

با هر شکن که گشت به رخساره ام پدید

دلهای پاک ما باشد از آن پای بست ما

                           (( مشفق کاشانی‌ ))